Even voorstellen... (1/12)

Om een beetje een beeld te geven van het team, zullen wij ons op deze blog om de beurt een keer kort voorstellen. Aan mij de eer om te beginnen :)

Ik ben Coosje. Sinds september ben ik, na een jaar in België te hebben gestudeerd, weer terug in Leiden waar ik aan mijn Master ben begonnen. Voor ik terug naar Leiden ben gekomen ben ik afgelopen zomer een maand naar Amerika geweest. Ik heb daar na mijn middelbare school een jaar high school gedaan en ik riep al 5 jaar dat ik nog een keer terug zou gaan om mijn gastgezin weer te bezoeken, dus heb ik eindelijk de knoop doorgehakt, al mijn spaarcentjes bij elkaar geraapt en een ticket terug naar West Virginia geboekt. Nu is West Virginia niet de meest spannende plek in de VS. John Denver zingt er heel mooi over in zijn 'Country Roads', maar veel meer dan de country roads is er ook niet, dus heb ik de kaart er eens bij gepakt opzoek naar een leuke stad op bereisbare afstand. Washington DC was ik al eens geweest en New York leek me zo groot om in m'n eentje in rond te (ver)dwalen, maar precies daartussen ligt Philadelphia: niet te groot, genoeg te zien en in een dag te bereiken. Perfect dus om een paar daagjes de toerist uit te hangen. En toen bleek dat een vriend van me daar wel iemand kende en hij bracht me in contact met Jonathan, dominee van de Grace and Peace Community Church, die gelijk zo enthousiast was over mijn komst dat ik geen moment meer heb getwijfeld. Ik ging naar Philadelphia.

Mijn 'paar daagjes de toerist uithangen' waren zo leuk dat het een week werd. Ik werd super gastvrij ontvangen. Jonathan regelde een slaapplek voor me bij 3 meiden in huis, die zorgden dat het me aan niets ontbrak en me meenamen naar markten, musea, leuke restaurantjes, de minigolf baan en natuurlijk naar Grace and Peace, een missionaire kerk in een van de armere buurten van Philadelphia. De gastvrijheid van iedereen daar was fantastisch en de liefde waarmee zij zich inzetten voor de mensen uit de buurt ontzettend inspirerend. Als ik terugdenk aan Philly, denk ik niet aan alle historische hoogte punten die ik heb bezocht, maar aan de mensen die mij er een fantastische tijd hebben bezorgd. Ik werd ook meegenomen naar het zomerkamp voor kinderen uit de buurt en kreeg de verhalen te horen van de kinderen die naar het kamp toe kwamen. Het was ontzettend mooi om te zien dat zij zich daar lekker konden ontspannen, gewoon konden spelen en geinen met de kampleiding; dat ze op deze laagdrempelige manier leerden dat Jezus er ook voor hen wil zijn. Jonathan vertelde me dat het zijn wens was om het kamp uiteindelijk zo lang te laten duren als de zomervakantie van de kids, omdat het zoveel voor hen betekent. En ja, toen kwam bij mij het idee op om te proberen een groep Nederlandse vrijwilligers bij elkaar te krijgen om komende zomer een steentje bij te kunnen dragen, me niet helemaal realiserend hoeveel hierbij zou komen kijken, maar ook niet wetend dat het nog veel leuker en leerzamer zou zijn dan ik toen had gedacht.

Waarom ik dit doe? Om heel veel redenen. Ik vind het super fijn dat ik iets terug kan doen voor alle gastvrijheid die ik vorige zomer heb ontvangen. Ik wil ontzettend graag terug naar Philadelphia, omdat het een geweldige stad is. Ik vind het gewoon heel erg leuk om dit allemaal te organiseren. Ik wil dat ook anderen de kans krijgen om Philadelphia, Grace and Peace en alle mensen daar te leren kennen. Maar ik doe dit vooral omdat ik niet geloof in toeval. Ik geloof dat ik met een reden in Philadelphia was en dat ik deze kans om Christus liefde te delen niet zomaar voorbij mag laten gaan.

Eerste kennismaking

Afgelopen maandag hebben we als team de eerste kennismakingsavond gehad. Als we straks drie weken met elkaar naar Amerika gaan is het namelijk wel zo leuk als we een beetje van elkaar weten wat we aan elkaar hebben. Nu is het super leuk dat we met z'n elven zullen gaan, maar met zo'n grote groep is het wel lastig een datum te vinden waarop iedereen kan en na het rondsturen van een datumprikker werd al snel duidelijk dat dat ook deze keer niet zou lukken. Gelukkig kon het grootste deel van de groep wel en hebben we uiteindelijk met z'n achten een gezellige avond gehad. Onder het genot van en kopje thee (het blijft een meidengroep) hebben we eerst een rondje kennis gemaakt aan de hand van vragen als 'Wat zou je doen als je 1 miljoen zou winnen' en 'Wie neem je mee als je een weekje weg voor twee zou winnen' en daarna hebben we onze favoriete Bijbelteksten gedeeld, waarbij heel wat mooie teksten langs kwamen. De tweede helft van de avond hebben we gebrainstormd over mogelijke acties om geld binnen te halen. Dit werkte zo goed dat er zelfs al een paar actieplannen uitgerold zijn en we aan de slag kunnen met het organiseren van onder anderen een sing-in. Er zijn ideeën genoeg, dus we kunnen voorlopig vooruit! Al met al was het een erg geslaagde avond en is de basis gelegd voor het leukste Philadelphiateam evah!

Bedelbrieven

Als je met een groep van 11 meiden naar de VS wilt is dat natuurlijk niet gratis, integendeel. De factuur voor de vliegtickets is iets wat ik alleen maar kan lezen met mijn handen voor mijn ogen, stiekem tussen mijn vingers doorkijkend. Als arme student bent ik niet echt aan zulke bedragen gewend. Gelukkig mag ik het totaal delen door 11, wat het een beetje dragelijker maakt. Maar het blijft veel. Opzoek naar geld dus. Nu blijken er fondsen te bestaan voor 'christelijk sociale doeleinde' en 'ondersteuning van het protestantisme', waar ons project misschien wel voor in aanmerking zou kunnen komen. De afgelopen week ben ik dus bezig geweest documenten op te stellen, formulieren in te vullen en aanbevelingsbrieven aan te vragen, die zelfs het meest verstokte fondsbestuur moeten kunnen overtuigen van onze grote nood en hen bereidwillig een mooi bedrag over de tafel laten schuiven. Nu maakt het feit dat we geen stichting zijn het een beetje moeilijker, maar in het kader van 'niet geschoten altijd mis' is gister toch een dikke envelop op de brievenbus gegaan. Precies om 5 voor 6, omdat zulke dingen toch altijd last minute werk worden, hoe vroeg je er ook aan begint. Nu is het dus afwachten. Spannend hoor!